Rienk Ratsma: Ik kwam 25 december 1962 ter wereld en ben opgegroeid in Haarlem en Zwanenburg. Ik kom uit een heel creatief nest: mijn vader schreef teksten, een oom componeerde er prachtige melodieën omheen en een andere oom nam het in zijn opnamestudio op. Zodoende werd ik dus al vroeg met alle facetten rondom het scheppen van een stuk muziek geconfronteerd.
Er heerste vaak een opwindende, verwachtingsvolle sfeer in mijn ouderlijk huis: hetzij omdat mijn vader peinzend op iets zat te broeden, hetzij omdat zojuist een creatie in een studio tot wasdom was gekomen, waarna het gezin urenlang het resultaat mocht beluisteren. (arme buren...)
Aangezien mijn vader bij tijd en wijle professioneel bezig was deed hij contacten op in de platenbusiness en mocht ik wel eens mee naar een TV- of platenstudio. Die kilometerslange rijen met knopjes en lampjes maakten een onuitwisbare indruk op mij. Soms vonden er opnames plaats en mocht ik daar bij aanwezig zijn. Mijn vader scheen iedereen te kennen en zodoende kruisten aardig wat BN-ers ons pad. Machtig interessant vond ik dat!
Toch deed ik zelf nog niets met muziek. Pas later, toen de eerste betaalbare synthesizer op de markt kwam (begin 80er jaren) kreeg ik belangstelling voor dat muziekinstrument. En eigenlijk alleen nog maar vanuit het oogpunt van techniek: het leek me prachtig om net zo lang aan knopjes te draaien totdat je wind- onweer- of helikoptergeluiden zou horen.
Die synthesizer kwam er en de geluiden ook. Die gingen echter al snel vervelen en zodoende kwam ik op het idee om er iets anders mee te gaan doen: muziek...
Vanaf het begin wilde ik eigenlijk alleen maar mijn eigen muziek maken, luisteren naar wat er binnen in mij werd verteld. Het allereerste door mij geproduceerde brouwsel wat je als een muziekstuk zou kunnen beschouwen was gelijk ook mijn eerste compositie. En zo is het altijd gebleven. Bandjes kwamen en gingen, maar iets bestaands naspelen kon me niet boeien. Het ging om iets diep in mij dat naar buiten moest. Heden ten dage is dat nog steeds de enige reden waarom ik muziek maak. Iets diep van binnen dat naar buiten moet. In mijn zoektocht naar wat het is kom ik de meest wonderlijke, verbazende en soms onthutsende gevoelens tegen, gevoelens die uiteindelijk als klanken de wereld in gaan. Het is net of je iets zoekt in een la en van alles tegenkomt behalve datgene wat je zoekt.
Zo voel ik mijn muziek als een bijproduct van iets veel groters: de reden van mijn zoektocht.

Zolang ik niets vind speel ik door.